In Hamburg was het stappen in "De Bonte Koe" een aanloopje naar wat interessanter nachtwerk. Toen ik in een disco eindelijk de stoute schoenen had aangetrokken om een dame helemaal aan de andere kant van de zaal ten dans vragen had ze het lef om te zeggen dat ze nog een sigaret aan het roken was. Ik heb die toen uit haar mond gehaald en gedoofd. Na het dansen bracht ik haar terug, stopte de sigaret weer in haar mond en stak hem aan. Je leert kennelijk snel in zulke omstandigheden ver van huis want thuis had ik dat nooit durven doen.

Die straat met rode lichtjes had twee schotten bij de ingang met de tekst "verboten fur jugendlichen" zo kan ik mij nog herinneren en verderop een soort lichtekooiflat met een binnenplaats waar je alle koopwaar kon bezichtigen. Daarna was het op weg naar Antwerpen. Even tijd om met de Civiele Dienst kennis te maken en van dat vieze Oranjeboombier te proeven. Aan wal dronken we meestal het plaatselijke brouwsel. Zware Van Nelle kocht je met 10 pakjes tegelijk en liet je in elk pakje een paar druppels water vallen dan leek het lekker vers als je het later aanbrak.

Daarna ging de reis weer terug naar Amsterdam om militaire voertuigen voor Nigeria te laden. Die werden aan dek vastgesjord en met van dat groene zeil bedekt om vooral niet op te vallen. Naar huis gebeld om mijn nieuwe vriendin Corrie uit Delft te troosten. De reis zou maar een paar maanden duren en ik was zo weer terug. Het was niet prettig om zo snel afscheid te nemen. De kortstondige opleving met mijn vorige vriendin was op niets uitgelopen want ik moest die blonde maar uitnodigen voor een dansfeestje omdat ik het had gewaagd daar kennis mee te maken.

In Bordeaux stond vlak bij de haven een kermis waar we voor ik weet niet hoeveel Frank aan munten gekocht hadden en toen uren achtereen in de botsautootjes hebben gezeten. Daar was trouwens ook een etablissement vlakbij dat erg druk beklant was. Er liepen "serveersters" af en aan en die verdwenen aan de lopende band met de clientele "naar achteren". Met een van die "serveersters" heb ik nog een diepzinnig gesprek gehad over het leven, voor zover dat kon in het Frans/Engels en is er nog een foto gemaakt met een lief verhaaltje op de achterkant.

In Dakar ging ik met een bediende de wal op. Het was er snikheet en dat vergde een hele aanpassing want we kwamen net uit Holland waar het op dat moment stervens koud was. We proefden ergens in een tentje aan de straat van het plaatselijke bier uit een glas. Dat hadden we niet moeten doen want of het nou aan het bier of een zonnesteek heeft gelegen, we stortten gelijktijdig in elkaar. Ik in de kombuis tijdens het snijden van knolraap op het hakblok en de bediende tijdens het douchen. Een dokter moest erbij komen. Deze schreef medicijnen voor die de tweede stuurman moest inspuiten.

Na weer een beetje te zijn opgeknapt deden we Freetown aan alwaar een hele bende hulpmatrozen aan boord kwam. Die zouden de rest van de reis naar beneden meevaren. Dat was natuurlijk verder een makkie voor onze matrozen. De kombuis moest er echter wel apart voor koken. Toen we ergens op rede lagen hebben we ze geëntertaind door een groot wit zeil op te takelen zodat ze vanaf midscheeps naar de laatste filmblikken konden kijken. We zijn er niet aan wal geweest want ik had even mijn bekomst van het stappen.

In Abidjan moest ik weer naar de dokter want de bakker had een slee met kokend vet achter me laten vallen omdat hij zijn hand brandde en ik de vetspetters in mijn oog kreeg omdat ik omkeek op zijn geschreeuw. Ik moet zeggen dat er door de Chef-kok erg snel werd gehandeld door mij onmiddellijk in de break te zetten om mij minuten lang met een waterslang nat te spuiten. Aangekomen bij de oogarts kreeg ik een paar druppels van een één of ander goedje op mijn oogbol en het werd meteen alsof ik door matglas zat te kijken. Het is weer helemaal goedgekomen.

Hier werd dus het oorlogsmaterieel wat aan dek stond gelost. In Holland was daar consternatie over ontstaan want Nigeria had het met de afvallige provincie Biafra aan de stok gekregen. Daar kregen ze in Holland allemaal zielige beelden over te zien, zo schreef mijn moeder in een brief. We stonden met de Batu op de voorpagina van een krant! Hoe hadden ze dat voor elkaar gekregen want het materieel was met zeil bedekt. Het zwembad van het Zeemanshuis in Lagos was net getroffen door de enige bom die Biafra heeft laten ontploffen en daar waren wij helemaal niet blij mee.

Als je van de haven in Douala naar de eerste de beste kroeg liep dan hoorde je onderweg psst, psst vanuit de bosjes, zo vertelde mij een andere bediende. Er werd dan een vreemd aanbod gedaan in de trant van 'Hé Joe, joe want pok mai sistah, piptie pipe dollah'. Ik weet nog dat een uit de kluiten gewassen Baas Timmerman het gek vond dat ik met een stevige negerin aan praat was geraakt terwijl er toch ook dames bij liepen van mijn postuur. Hij was zeker jaloers of zo. We hebben nog polonaise gelopen door de straatjes van Duala.

In Le Havre hebben we in een bar een wat spastische man op ettelijke borreltjes getrakteerd. Hij kon op een gegeven moment niet meer van de meisjes afblijven. Ze grepen hem bij tijd en wijle in zijn kruis waarna hij een afgrijselijke grimas op zijn gezicht toverde. Joop de Bokse was er ook bij en de hele weg terug naar het schip liep hij spastisch te doen, de komediant. Hij liep met zijn colbertje half uitgetrokken als de gebochelde van de Notre Dame over een zebrapad, kwijlend loerend naar een Française die abrupt een noodstop voor hem maakte.

Bijna aan het einde van de reis.We hebben nog wel een dag of wat in Vlissingen gelegen. We moesten eerst door zo'n krappe sluis dat je zelfs geen servetje meer tussen wal en schip kon steken. Ik wist niet eens dat je in Vlissingen kon afmeren. In een barretje aldaar heb ik naar mijn vriendin gebeld en kwam net het toepasselijke liedje "Kom uit de bedstee mijn liefste" uit de jukebox. Ik werd uitgenodigd om met Papa kennis te maken want van die vogel mocht ze pas na haar 18e verjaardag verkering mee naar huis nemen.

Vorige pagina

Volgende pagina